Wilson ....afscheid van een kanjer...
Verschrikkelijk! Dat is het vooral… Ik bedoel: dit is eigenlijk waarom je geen hond zou willen hebben… en ik ken mensen die om die reden nooit meer een hond willen. Mijn vader was zo, bijvoorbeeld…
Want, met heel veel verdriet moet ik schrijven dat wij afscheid hebben moeten nemen van onze Wilson. De lieve herder met zijn grote, imposante kop, en ronde kraalogen die soms dwars door je heen konden kijken. De hond die je terugvind op veel DigiDog-foto’s en filmpjes… we hebben hem heel onverwacht moeten laten gaan op zaterdag 18 februari jl..
Als je een hond hebt weet je dat dit ook realiteit is: er komt een dag waarop je keihard je trouwe maatje moet laten gaan…. en dat je door je tranen heen een laatst kus op z’n neus geeft terwijl je je vertwijfelt afvraagt of je zojuist de goede beslissingen hebt genomen.
Op deze zwarte dag:
Wilson was ruim 9 jaar mijn ‘schaduw’, mijn maatje, en handenbindertje.. en ik merk nu pas hoe groot zijn aanwezigheid was in ons leven, op de meest vrolijke en positieve manier die je kunt bedenken. Hij voelde zich een week of wat niet lekker, onderzoeken wezen niets uit… maar op vrijdagmiddag ging hij echt achteruit, en zaterdagochtend wilde hij ineens niet meer eten / lopen etc… Voor Wilson was dit heel abnormaal: dus met spoed gingen we naar de dierenkliniek en daar trof ons het meest verschrikkelijke nieuws: een fikse tumor op de lever, uitzaaiingen bij de milt + door de levertumor interne bloedingen…
Hij had nu ook behoorlijk pijn, en dat was voor ons de doorslag: er was geen hoop op herstel of een ‘hondswaardig’ leven, een operatie bood nauwelijks kans op verbetering van de situatie.. Kortom: ik ben blij dat we hem die ellende hebben kunnen besparen…
Nu pas lukt het me om dit stukje te schrijven, een maand later… want dit hakt er behoorlijk in… tegelijkertijd weet ik ook dat:
- we allemaal eens afscheid moeten nemen van onze hond
- de situatie vaak extra moeilijk is, omdat je zelf een besluit moet nemen over wel/niet laten inslapen… natuurlijk met advies van de dierenarts
- met mij veel mensen herkennen hoe leeg het dan in huis is, hoe stil het is..
Maar ook:
- Hoe mooi die jaren met dit maatje waren
- Hoe speciaal ook… Wilson was niet mijn eerste hond, is ongetwijfeld ook niet mijn laatste hond… maar hij heeft op zijn manier een onuitwisbare indruk achtergelaten.. zoals iedere hond dat op een eigen manier doet..
Wilson blijft altijd op zijn manier verbonden met DigiDog, en dat verdient hij ook. Ik koester de vele warme herinneringen…
Daarnaast realiseer ik me ook dat er zoveel gebeurd rondom het afscheid, dat ik daar zeker nog een paar blogs aan zal besteden…
Wilson, je was onze aller-allerliefste grote blije gup, en ik ben heel blij met de 9 1/2 jaar die we samen intensief hebben beleefd. Ik troost me met de gedachte dat je ergens, heel ver weg pijnvrij kunt rennen en springen met heel veel toffe hondenvriendjes om je heen…
Wilson
26-06-2007 / 18-02-2017